Online Sinhala Blog

“අපේ මංගල රාත්‍රියේ සීමාවන් තියෙන්න බැහැ. හැමදේම අපි ළඟ තියෙන්න ඕනේ.”

2016 වසරේදී විවාහ එංගලන්තයේ ග්ලොෂ්ටශයර් ප්‍රාන්තයේ යුවලක් සිය හනිමුන් රාත්‍රිය රූගත කරගැනීම සදහා කැමරා ශිල්පියකු සොයමින් පල කල දැන්වීමක් වෙත විදෙස් මධ්‍යයේ අවධානය යොමු වී තිබෙනවා. මේ යුවල කාමර ශිල්පියා සදහා පැය දෙකක කාලය සදහා පවුම් 2000 හෙවත් රුපියල් ලක්ෂ 4කට අධික මුදලක ගෙවීමට සුදානම්.

මේ සදහා විවාහ උත්සවය රූගත කල කැමරාශිල්පියාට ආරාධනා කර ඇති අතර ඔහු එම ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කර තිබෙනවා. මේ නිසා තමන්ට අපහසුවක් නොවන කැමරාශිල්පියකු සොයාගැනීම ඔවුන්ගේ ඉලක්කයයි.

එමෙන්ම මෙම වීඩියෝව විනාඩි 90ක පමණ එකක් විය යුතු බවයි ඔවුන් පවසන්නේ එමෙන්ම එම වීඩියෝව ඔවුන් දෙදෙනා හැර වෙන කිසිවකු අතට පත්විය නොහැකි බවත් ඔවුන් පවසනවා. මෙම රූගත කිරීම අලුයම එකට ආරම්භවී අලුයම තුනට පමණ නිමා කරන් බවත් එදිනට තිබෙන සාදය මත වෙලාව වෙනස් විය හැකි බවත් මනමාලිය පවසනවා. ඇය වැඩිදුරටත් මෙසේ පවසා තිබුනා.

“මංගල දිනයේ අපේ ජීවිතයේ වැදගත්ම දවසයි එකේ අපිට සීමාවක් තියෙන්න විදහක් නෑ.ඒ වගේමයි මංගල රාත්‍රියත් ඉතා වැදගත්. ඒ දවසේ කිසිම මෝහතක් අපිට අමතක කරන්න බෑ. ඇයි අපි හැම දෙයක්ම රූගත කරලා තියාගන්නේ නැත්තේ.”

මෙන්න දුප්පත් කම, නැතිබැරිකම මතින් ජීවිතය ජයගත් අපුරු කාන්තාවක්.

ජීවිතේ අන්ත අසරණ විදිහට දුප්පත්කම ඉදිරියේ හඬා වැටෙනවිට , අපි වැනි රටවල කාන්තාවන් හිතන්නේ, උහුලගන්න බැරි ආර්ථික ප්‍රශ්නවලට එක ම විසැඳුම මැදපෙරදිග රැකියාවකට යන එක කියා ය. ඒකද එක ම විසැඳුම? ඒක නිවැරැදි විසැඳුමක්ද? මැදපෙරදිග රැකියාවකට ගියාම තමන්ගෙ පවුලෙන්, දරුවන්ගෙන්, උපන් බිමෙන් ඈත්වෙලා කොයිතරම් නම් දහදුකක් විඳින්න වෙනවද? එහෙම දුක් විඳගෙන හරිහම්බ කරලා එවන මුදල්, සමහර වෙලාවට සැමියා, නැත්තම් පවුලේ වෙනත් කවුරුන් හෝ සුරාවට සූදුවට නාස්ති කරලා දාන්නෙත් කිසි ම හිතක් පපුවක් නැති ගාණට ය. ඒ වගේ ම මැදපෙරදිග රැකියාවලට යන අපේ කාන්තාවන්ට විඳින්න වෙන අඩම්තේට්ටම්? සමහර වෙලාවට නැවත ලංකාවට ආවට පස්සෙවත් සැනසීමෙන් ගෙවන්න පුළුවන් විදිහෙ ජීවිතයක් ඒ අයට ඉතිරි වන්නේ නැත. මේ හැමදේ ම ගැන කල්පනා කළ දිනූෂා දමයන්ති, දුප්පත්කම අකාමකා දැමීමට ඊට වැඩිය වෙනස් වගේ ම සාර්ථක විකල්පයක් හොයා ගත්තා ය. ඊරියගල්ලෙ පදිංචි ඇය, ප්‍රසිද්ධ කැබ්රථ සේවයක කාන්තා රියැදුරුවරියක් විදිහට සේවය කරන්න තීරණය කළාය.

ඇගේ දුක්බර ජීවිත කතාවට අස්වැසිල්ලක් ලැබෙන්නේ ඒ තීරණයත් සමඟ ය. “මමයි , දුවයි විතරයි ගෙදර ඉන්නෙ. දුප්පත් නිසා අපි ඉස්සර හරියට දුක් වින්දා. කඩේකින් පහේ ටිකක්වත් ණයට දුන්නෙ නෑ . මං මුලදි කුලී වැඩ කළා. රබර් ගස්වල කිරි කැපුවා. දරුවා බඩේ බැඳගෙන ගහේ යටි කැපුම කපනවා. කරේ එල්ලගෙන ගහේ උඩ කැපුම කපනවා. මැසිමදුරුවන්ගෙන් දරුවා පරෙස්සම් කරගෙන, කුලී වැඩ කරන්න ඒ දවස්වල දහදුක් වින්දා. ජීවිතේ ප්‍රශ්න, කරදර දරාගෙන ඉන්න බැරි තැන බෝධි පූජාවක් තියලා,ගමේ පන්සලේ හාමුදුරුවන් මුණගැහිලා , ” මං ගොඩක් දුර ඉගෙනගෙන නෑ. ඩ්‍රයිවින් කරන්න කැමැතියි. වාහනයක් හයර් කරන්න කැමැති වුණත් කවුරුත් වාහනයක් කුලියට දෙන්නෙ නෑ. හුරුවෙන්න විදිහකුත් නෑ “කියලා උන්වහන්සේට කිව්වා. පස්සෙ හාමුදුරුවන්ගෙ ම මල්ලි කෙනෙක් මට රිය පැදවීමට ඉගැන්නුවා. පස්සෙ ලර්නස් ගිහින් රියැදුරු බලපත්‍රය ගත්තා. ලොකු නෝනලා කාර්වලින් යනකොට මං හරි කැමැත්තෙන් ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. කොහොම හරි ලයිසන් අරන් හාමුදුරුවන්ගෙම නංගි කෙනෙක්ගෙ ත්‍රීවිලර් එකක් හයර් කරන්න ගත්තා. දවසකට රුපියල් 300යි ඉල්ලුවේ. ඒකත් පස්සෙන් එළෙව්වෙ නෑ. ඒ වුණත් හන්දියේ පාර්ක් එකේ ත්‍රීවිල් එක ගහගෙන ඉන්නකොට මට නොයෙක් ප්‍රශ්න ආවා.

ත්‍රීවිලර් එක දාන්න දෙන්නෙ නෑ. මගේ ත්‍රීවිලර් එකේ හයර් යන කෙනෙක් එක්ක අනිත් අය හදිස්සියකටවත් හයර් යන්නෙ නෑ . එතැනදි හරියට අසරණ වුණා. ඒත් මං අතෑරියෙ නෑ. ඒ දවස්වල මං පාරක් තොටක් හරියට දන්නෙ නෑ. ගමෙන් එළියට වැඩිය ඇවිල්ලත් නෑ. එක දවසක් මං කළුබෝවිල රෝහලට හයර් එකක් ආවා. ඒක තමයි ගමේ ඉඳලා ආව දුරම හයර් එක . ඒ ආවම මං දැක්කා කැබ් සර්විස් එකකට අයිති වාහනයක් එහෙට මෙහෙට යනවා. ඒ කෙ හිටියෙ හරි හොඳ මුස්ලිම් මල්ලි කෙනෙක්. මං එයා එක්ක කතාවට වැටිලා, මං හරි දුප්පත්, අසරණයි, ඒත් මට නැගිටින්න ඕනකම තියෙනවා, මං අනුන්ගෙ වාහනයක් එළවන්නෙ කියලා ඔහුට කිව්වා. මට කැබ් සර්විස් එකට සම්බන්ධ වෙන්න මඟ පෙන්නුවෙ අවසානයේදී ඒ මල්ලි. මම ආයතනයට ඇවිත් මුලින්ම ඇහුවෙ, ආරක්ෂාව කොහොමද කියලයි. ඒ ආයතනය තාක්ෂණයත් එක්ක බැඳිලා තිබුණ නිසා, ඩිවයිස් එකක් හරහා මම යන එන තැන එයාලට පේනවා. කස්ටමර්ස්ලව නග්ග ගන්න තැන, බහින තැන පේනවා. කාත් එක්කද මං හයර් එක ගියේ කියලා ආයතනය දන්නවා . මං ආයතනය ගැන පැහැදුණා. හොඳ පුහුණුවකුත් එක්ක මට රැස්කියාව ලැබුණා. ගමේ හන්දියේ ත්‍රීවිලර් එක හයර් කළ කාලෙත් හොඳ ආදායමක් ලැබුවා. අපි එක්ක හයර් යන අයත් කියන්නෙ, ජීවත් වෙන්න සමහරු වැරැදි වැඩ කරද්දි, ඔයාලා මේ රස්සාව කරන එක වැදගත් කියලයි. එහෙම කියලා බැහැලා යන හැමෝම කීයක් ම හරි හයර් එකට වඩා වැඩිපුර දීලා තමයි යන්නෙ. පිරිමි කෙනෙක් නැග්ගා වුණත් කිසි ම කරදරයක් නෑ. ආයතනයේ නමත්, ආයතනයෙන් අපට දෙන ආරක්ෂාවත් එක්ක කවුරුවත් වැරැදි දේකට එන්න ලෑස්ති වෙන්නෙ නෑ. මං සමහර දාට රෑ වෙනකල් වැඩ කරනවා.

කාන්තා රියදුරුවරියක් විදිහට මම වැඩ කරන්න පටන් අරන් දැන් අවුරුදු දෙකක්.පස්සෙ පොඩි ගාණක් එකතු කරලා ඉංග්‍රීසි නම්බර්ස් තුනක් ගත්තා. ඒකත් මාස තුනක් විතර එළවනකාට මට හරි ආසාවක් ආවා නැනෝ කාර් එකකට. පොඩි ගාණක් දීලා මම නැනෝ කාර් එකක් ගත්තා. මේ රස්සාව නිසා නිදහස තියෙනවා. මහන්සිය අඩුයි. සතුටින් රස්සාව කරන්න පුළුවන්. හිතත් පිරිලා. කාලා ඇඳලා ජීවත් වෙන ගමන්, දුවගේ වැඩකටයුතුත් කරගෙන, කරදරයක් නැතුව මේ රස්සාවෙන් ෆිනෑන්ස් එකත් ගෙවාගෙන යනවා. ඕනකම තියෙනවා නම් ජීවිතේ කරන්න බැරි දෙයක් නෑ. දුප්පත්කමේ අඩියෙ ම ඉඳපු මං , දැන් බොහෝ අභියෝග ජයගෙන ඉස්සරහට ඇවිල්ලා. මේ රියැදුරු රස්සාවෙන් මම තෘප්තිමත්. ‍ඒක තමයි මට හරියන ම රස්සාව. මමත් කාලයක් හිතුවා දුප්පත්කමෙන් මිරිකි මිරිකි ඉන්නෙ නැතුව මැදපෙරදිග රස්සාවකට යන්න. ඒත්, එහෙ ගියොත් අපිට දරුවො දුරයි. ඒ අය බල කියාගන්න බෑ. අසනීපෙකටවත් ටිකක් නිදහසේ ඉන්න නෑ. අම්මට අසනීපයක් වුණොත්, දුවගෙන එන්න විදිහක් නෑ. ශ්‍රී ලංකාවෙ ඉඳගෙන මේ වගේ රස්සාවක් කරන එකෙන්, ඊට වඩා සතුටින් ජීවිතේ ගෙවන්න පුළුවන්. මැදපෙරදිග දි අපේ කාන්තාවන් හොයනවට වැඩිය ගාණක් අපි ශ්‍රී ලංකාවෙ ඉඳලා උපයනවා. මේ වගේ විකල්ප අවස්ථා ගැන මිනිස්සු දැනුම්වත් නෑ . මං කියන්නෙ, ජීවිතේ ආර්ථික ප්‍රශ්න නිසා දුක් විඳින ඕනම කෙනකුට , මේ වගේ රැකියාවක් කරලා බලන්න කියලයි. තව රැකියාවක් කරන ගමන් වුණත් ඕනෙ කෙනෙකුට මේ රැකියාව කරන්න පුළුවන්. ඕනෙ ම දෙයක් කරන්න කලින් ටිකක් හිතට බයයි තමයි. ළිඳේ ගැඹුර දැනගන්න නම් ළිඳට බැහැලම බලන්න ඕනෙ. කාන්තාවො හැටියට අපිටත් ජීවිතේ ජය ගන්න පුළුවන්. හැමෝට ම කියන්නෙ, දුප්පත්කමට ශාප කර කර ඉන්නෙ නැතුව, ටිකක් උත්සාහ කරලා බලන්න කියලයි. ”

දුටුගැමුණු රජුගේ අභිරහස් මරණය ගැන අප්‍රකට කතාවක්
ලංකාව පාලනය කළ රජුන් අතරිනුත්, ලංකාව එක්සේසත් කළ රජුන් අතරිනුත් දු‍ටුගැමුණු රජතුමා ශ්‍රේෂ්ඨ වෙනවා. ඔහුගේ පාලන සමය සහ මරණය ගැන මහාවංශ-ථූපවංශාදී පොත්පත් වල සඳහන් වුණත්, මරණයට හේතු වුණු රෝගය පිළිබඳව නම් මේවායේ සඳහනක් නෑ. දු‍ටුගැමුණු රජතුමාගේ මරණය පිළිබඳව අප වුණත් අසා තිබෙන්නේ, රුවන්වැලි සෑයේ ගොඩනැගීම නිමවන්නට ප්‍රථමව ඔහු යම් රෝගයකින් මරණාසන්න වූ බවත්, සද්ධාතිස්ස කුමාරයා විසින් සෑයේ වැඩ නිම නොවූ පෙදෙස සුදු රෙද්දෙන් වසා ඔහුට පෙන්වූ බවත් පමණයි.

ඔහුගේ මරණයට හේතුව වගේම, රජතුමාගේ බිසෝවරුන් ගැනත් ඉතිහාසයේ සඳහනක් නැහැ. රජු ඇතැම්විට ක්ෂත්‍රිය කුල කාන්තාවක් සරණ පාවා නොගත් නිසා එය නොලියවෙන්නට ඇතියි කියලා අනුමාන කරන්න පුළුවන්. රජුගේ විවාහය වගේම මරණයත් මහාවංශාදී පොතපතෙහි සඳහන් නොවන්නේ එයත් සටහන් කර තැබීමට නොහැකි ආකාරයේ කරුණක් නිසාදැයි අපි දන්නේ නැහැ. කෙසේ නමුත්, රජුගේ මරණය සිදුවීමට හේතුව මෙන්ම, එයට හේතු වූ රජුගේ බිසවක් ගැනත් අප්‍රසිද්ධ ජනකතාවක කියැවෙනවා. දු‍ටුගැමුණු රජතුමා සිය අවසන් කාලයේ දී රුවන්වැලි සෑය සෑදීමේ කතාව අපි කවුරුත් දන්නවා. එක්තරා මහරහතන්වහන්සේ නමක් මේ චෛත්‍යයේ නිධන් කිරීමට සර්වඥධාතූන් ද්‍රෝණයක් පමණ නාග ලෝකයෙන් ගෙන ආ බව ඇතැම් පොත්වල සඳහන් වෙනවා. ඉතින් සෑයේ ධාතු නිධන් කළාට පසුව ඒවා වන්දනා කරන්න දිනපතාම වාගේ නාලොවින් නාගයින් පැමිණීම පුරුද්දක් වී තිබුණාලු. ඔය අතරේ නා රජුගේ දියණියන් ද සිටි බවයි කියැවෙන්නේ.

දිනක්, චෛත්‍යයට කඩුපුල් මල් පූජා කර තිබෙන බව රාජපුරුෂයෙකු දැක තිබෙනවා. මේ, නාලොව තිබෙනවාය කියන කඩුපුල් මල් වෙන්නට ඇතිය කියන අනුමානයෙන්, පසු දා රාත්‍රියේ ඔහු චෛත්‍ය අසල සැඟවී බලා සිටිනවා.

මධ්‍යම යාමය ලබත්ම ශෝභමාන නාග කන්‍යාවක් පැමිණ, කඩුපුල් මල් පූජා කර සෑය වැඳ අතුරුදන් වනවා රාජ පුරුෂයා දු‍ටුවා. දුටු දෙයින් පුදුමයට පත්වන ඔහු එම තොරතුරු රජුට වාර්තා කළා. රාජපුරුෂයා කළ විස්තරය ඇසූ රජතුමාට “එතරම් රූමත් නාග කන්‍යාව තමා හිමිකර ගත යුතුයි” කියන චේතනාව පහළ වුණා ලු. ඉතින් ඊළඟ දිනයේ දී රාජ අණට අනුව සෑය ළඟ ‍රැක සිටින රාජ පුරුෂයින්, බුදුන් වැඳ අවසන් වන්නටත් පළමුවම ඈව අල්ලාගත්තා. මිනිස් ස්පර්ෂයෙන් පසු අමනුෂ්‍යවර්ගයාට ඇති අතුරුදන් වීමේ හැකියාව නැතිවෙන බව කියනවනෙ. නාග කන්‍යාවටත් එසේම වුණා. රාජ පුරුෂයින් නාග කන්‍යාව රජුට වෙතට ගෙනයෑමෙන් අනතුරුව ඇගේ ශෝභමාන පෙනුමට වශී වූ රජතුමා, ඈව බලෙන්ම විවාහ කර අගබිසෝ තනතුරේ තබාගත්තා. රුවන්වැලි සෑය වඳින්නට ගිය දියණිය ආපසු නොපැමිණීම නිසා ඈ සොයාගෙන එන්නට නා රජු නාගයින් කීපදෙනෙක්ව අනුරාධපුරයට එවනවා. එහි වැසියන් සමඟ කතාබහෙන් පසු, දු‍ටුගැමුණු රජතුමා එම නාග කන්‍යාව බලෙන්ම බිසෝ තනතුරේ තබාගෙන සිටින බව දැනගන්නා ඔවුන් ආපිට ගොස් එම පුවත නා රජුට වාර්තා කරනවා. ප්‍රථමව තමා සන්තකව නාලොව තිබූ ධාතූන් ගෙනයෑමත්, දෙවනුව ඒවා වැඳීමට ගිය සිය දියණිය පැහැරගැනීමත් නිසා දු‍ටුගැමුණු රජු පිළිබඳව නා රජුට ඇතිවන්නේ බලවත් කේන්තියක්. දු‍ටුගැමුණු රජුගෙන් පළිගැනීමට අදහස් කරන නා රජු නාග මානවකයෙකු කැඳවා, “දු‍ටුගැමුණු මරා මිස නැවත නොපැමිණෙවැ”යි කියා ඔහුව මනුෂ්‍ය ලෝකයට පිටත් කරවනවා.

අණ පරිදි අනුරධපුර පිහිටි රජුගේ මාළිගයට පැමිණෙන නාගයා, රජුගේ සයනය යට සැඟවී සිට රජුට දෂ්ට කරනවා. එවිටම වාගේ නින්දෙන් පිබිදෙන රජු නාගයෙකු සයනය යටට ඇදෙනු දැක කෑගසා, ඒ අසා පැමිණි ගබඩා භාර නිලමේට නයෙක් තමාට දෂ්ට කළ බව කියා සිහිමූර්ජා වෙනවා. ඇඳ යට නයෙකු නොසිටියත්, කපුරුනාද නම් රාජ විෂ වෛද්‍යවරයා කැඳවන ලදුව, ඔහු විසින් රජුව විෂහරණ ඔරුවක බහා, නිල අල්ලා, ඖෂධ ගල්වා කරන ලද ප්‍රතිකාර වලින් පසු රජු සුවපත් වෙනවා. රජු මියෙනතෙක් මනුලොව නැවතී සිටි නාග මානවකයා මෙයින් පත්වන්නේ අධික කෝපයකට.

ආපසු නාලොවට නොයන ඔහු, ඊළඟ සතියේත් රජුට දෂ්ට කළත්, කපුරුනාද වෙදතුමා රජුව නැවතත් සුව කරනවා. මෙයාකාරයෙන් විවිධ තැන්වල, විවිධ වේලාවන්හි ‍රැක සිට සත්වරක් රජුට දෂ්ට කළත්, ඒ සියලු වතාවන් වලදී කපුරුනාද වෙදතුමා රජු සුවපත් කිරීමට සමත් වෙනවා. රජු මරාදමා මිසා ආපසු යන්නේ නැතැයි අධිෂ්ඨාන කරන නාගයා රජතුමා මරන්නට උපායක් කල්පනා කරනවා.

නැකැත් බලා දෂ්ට කිරීමේ ශාස්ත්‍රය සුව කළ හැකි සර්ප දෂ්ටනයන් මෙන්ම, සුව නොකළ හැකි සර්ප දෂ්ටනයන් ද තිබෙන බව දේශීය විෂ විද්‍යාවේ සඳහන්. “මර යෝග” යනුවෙන් ද හැඳින්වෙන්නේ මේවායි. යමෙකු මැරීමේ ශාස්ත්‍රය දන්නේ ඔහු සුවපත් කිරීමට දන්නා තැනැත්තාමයි. එනිසා රජුට දෂ්ට කිරීම සඳහා මෙවැනි “මර යෝගයක්” කපුරුනාද වෙදතුමාගෙන්ම අසා දැනගත යුතු බව නාගයා කල්පනා කළා.

මෙවර මසක් පමණ කාලයක් රජතුමාට දෂ්ට නොකර සිටි නාගයා, නාග ආපදාව අවසන් බව කල්පනා කළ වෙදතුමා මාළිගයෙන් නික්මී ඈත දනව්වක පිහිටි සිය ගම් බලා යන තෙක් ඉවසීමෙන් සිට, මනුෂ්‍ය වේශයක් ගෙන මග ‍රැක සිටියා. මග පිහිටි අම්බලමක දී අහම්බෙන් මුණගැසුණු බවක් අඟවා වෙදතුමා හා ආගිය තොරතුරු සාකච්ඡා කළ ඔහු, “මේ ළඟකදී ඔබතුමා කීපවිටක් රජු බේරාගත්තා නොවේද, ඔබතුමාට සුව නොකළ හැකි දෂ්ටනයන් තිබේයැයි මම නම් සිතන්නේ නැතැ”යි කිව්වාලු. විෂ වෙදකම සොයාගත් සෘෂීන්ට පවා සුවකළ නොහැකි අන්දමේ දෂ්ටනයන් තිබෙන බව මෙයට ප්‍රතිචාර ලෙස කපුරුනාදතුමා ප්‍රකාශ කර තිබෙනවා.

තමාටත් ඒවා කියාදෙන ලෙස නාගයා කළ ඉල්ලීම නිසා, රජතුමා මරාදැමීමට මෙසේ අසනා බවක් නොදත් වෙදතුමා, දෂ්ට කළ ගමන්ම මැරෙන නැකැත්, පැය කීපයකින්, දින කීපයකින් මැරෙන නැකැත් ආදිය ගැන විස්තරයක් නාගයාට පැවසුවා. සාකච්ඡාවෙන් මද වේලාවකට පසුව වෙදතුමාගෙන් සමුගත් නාගයා ආපසු හැරී මාළිගයට ගොස්, අසාගත් නැකතක් පැමිණෙන තුරු ‍රැක හිඳ, දින සතකින් මැරෙන නැකතක් උදා වූ විට රජතුමාට දෂ්ට කළා.

රජතුමාට නැවතත් නයෙකු දෂ්ට කර තිබෙන බව දැනගත් වහාම කපුරුනාද වෙදතුමා වෙත දූතයෙකු පිටත්කර යැවුණා. දූත ලක්ෂණ අනුව වෙදතුමා දැනගත්තාලු මෙවර නම් රජතුමා ගලවාගැනීමට නොහැකි බව. නමුත් දෂ්ට කර ඇති නැකතට අනුව රජුගේ ජීවිතය දින සතක් ‍රැකෙන බව දැනගත් ඔහු වහා රජු දැකීමට පිටත්ව ගියා. සිහිමූර්ජාව සිටි රජතුමාට ප්‍රතිකාර කර සිහිගැන්වූ වෛද්‍යවරයා රජුට සැලකරන්නේ මෙවර නම් එතුමා බේරාගැනීම තමාට තබා විෂ විද්‍යාව සොයාගත් සෘෂිවරයාටත් නොහැකි බවත්, සත් දිනකින් මරණය ස්ථිර බවත්. වේදනාවෙන් පීඩා විඳිමින් එය අසන රජතුමා තමන්ට මෙය සිදුකරන්නට ඇත්තේ තමන් බලහත්කාරයෙන් බිසෝ තනතුරේ තබාගත් නාග කන්‍යාවගේ ඥාතියෙකු විය හැකි බව අනුමාන කළා ලු. ඉන් අනතුරුව අමාත්‍යාදීන් ‍රැස්කර, සද්ධාතිස්ස කුමරුන් ද ගෙන්වා රාජ්‍ය පාලනයත්, මහා සෑයේ වැඩකටයුතු අවසන් කිරීමත් ඔවුන්ට පැවරූ දුටුගැමුණු රජතුමා, දෂ්ටනයෙන් සත් දිනක් ගෙවුණු තැන මරණයට පත්වුණු බවයි ජනකතාවේ කියවෙන්නේ.

මේ ජනකතාව තහවුරු කිරීමට තරම් සාක්ෂියක් ඉතිහාසයෙන් හමුවන්නේ නැතත්, කපුරුනාද නම් විෂ වෛද්‍යවරයෙකු උතුරුමැද පළාත ආශ්‍රිතව විසූ බවට ලිඛිත සාධක හමුවෙනවා. කෙසේ නමුත් ඒ ගැනත් ඊට වඩා සාක්ෂියක් සොයාගන්නට නැහැ.

ඩී. පී. වික්‍රමසිංහ මහතාගේ මග දිගට ජනකතා – 2 ග්‍රන්ථය ද මූලාශ්‍ර ලෙස භාවිත කරමින් මෙම ජනකතාව ඉදිරිපත් කරන ලදී.